Er bestaat geen eindtijd.

Het geloof aan een eindtijd, of het einde van de wereld is bijgeloof. Dit is een geestelijk gebrekkige interpretatie, want er bestaat geen eindtijd. Het leven is immers eeuwig. Elk mens begrijpt wat hij verneemt vanuit de heersende liefde in zijn hart. En de heersende liefde is dat wat een mens het liefst doet of verlangt.

Wie verneemt dat er ergens iets georganiseerd wordt, bijvoorbeeld een bergtocht, die zal daar aan mee willen doen indien zijn liefde sterk uitgaat naar bergen en wandelen. Iemand wiens liefde meer uitgaat naar een goede maaltijd zal misschien vragen of er ook goede restaurants op die route liggen. Iemand die van gemak houdt zal vragen of er geen kabelbaan naar boven is, anders gaat hij niet mee.

De bergtocht is wat het is, die verandert niet. Maar de neiging of liefde van het individu is wel verschillend en dus hoort de ene mens iets anders dan de andere. De eerste hoort ‘Ha, lekker bergwandelen’, de tweede hoort ‘Nah, matige catering’, en de derde hoort ‘Bah, vermoeiend hoor’. Zo hoort ieder naar de heersende liefde in het eigen hart.

Het geestelijke en natuurlijke

Woorden en teksten uit de Bijbel of andere geestelijke geschriften staan aan hetzelfde bloot. Ook daar bepaalt iemands liefde wat hij in de tekst herkent of hoe hij het interpreteert. De Bijbel spreekt over het geestelijke niet het natuurlijke. Het geestelijke is de bron van de teksten die in natuurlijke termen zijn geformuleerd en neergeschreven. Dit geldt eveneens voor de zogenaamde eindtijd, want er bestaat geen eindtijd. Wel komt er een eind aan het wereldse in ieder mens.

Als voorbeeld kan muziek dienen. Door de eeuwen heen heeft menigeen geprobeerd een goede notatie te vinden voor de klanken van muziek, de toonhoogte, de toonduur, enzovoorts. Daar is onze huidige muzieknotatie het resultaat van. In de muzieknotatie betekent een lange streep, een bolletje, een stok, al of niet met een vlaggetje een bepaalde klank, met een bepaalde lengte, hoogte en dergelijke. Om te ontdekken welke klank dat is, is studie nodig. Aan de notatie zelf is niet te horen of te zien welke klank ze vertegenwoordigt.

De klank is de bron van het genoteerde beeld. Wie dat beeld letterlijk neemt zal nooit begrijpen van welke aard de bron is. Wie geen muziek kent, zoals bijvoorbeeld dove mensen, zal op grond van de notatie onmogelijk tot muziek kunnen komen. De dove zal zonder hulp nooit muziek kunnen maken, al zou hij duizenden partituren bestuderen en uit zijn hoofd hebben geleerd.

Overeenkomstige betekenis

De overeenkomst met geestelijke betekenis in natuurlijke woorden is duidelijk. Het geestelijke is, net als de klank van muziek, niet in een natuurlijke gestalte te vangen. De natuurlijk woorden die zijn gekozen zijn slechts een overeenstemmend beeld van wat het geestelijke in wezen is. Natuurlijke woorden zijn als het ware de muzieknotatie van de geest, zeg maar zoiets als ‘geest-notatie’.

Wie die natuurlijke woorden geestelijk wil begrijpen dient eerst de geest te horen, zoals wie de muzieknotatie wil begrijpen eerst muziek dient te horen. Een toon klinkt zo en zo en dat noteren we zo en zo. De geest is zo en zo en dat noteren we zo en zo.

Nu is het niet aan ons om te verklaren hoe en waar we die geest kunnen ‘horen’. Ieder die het oprecht wil en er naar op zoek gaat, die zal de geest horen, herkennen en begrijpen. En zie, dan zullen woorden als eindtijd, Apocalyps en laatste oordeel en dergelijke volkomen duidelijk worden, niet omdat een ander dat zegt, maar omdat we dat zelf herkennen.