De beeldspraak van Bijbelse verhalen.

De Bijbel is beeldtaal, want alle verhalen hebben een geestelijk overeenkomstige betekenis. Het is beeldspraak. Neem bijvoorbeeld de uitdrukking “Stof zijt gij”. Stof is niets anders dan dode materie en de mens heeft slechts een stoffelijk lichaam dat hij achter laat bij de lichamelijke dood. De mens is een geestelijk wezen, maar dit geloven heel veel mensen echter niet. Maar waarheid blijft waarheid, ook al wordt die niet geloofd.
Wanneer de mens erkent dat hij zonder Zijn Schepper, God de Vader, absoluut niets kan en helemaal niets is, dan ziet hij in dat hij slechts ‘stof’ is. Degene die dit beseft, begrijpt dat door zijn nederigheid. Want niemand is uit zichzelf iets, niemand kan zichzelf in leven houden, omdat God de Vader, het Leven is. Hij is Alles in alles, ook in de mens. En de zin ‘Tot stof zult gij wederkeren” betekent dat wij mensen uit God de Vader zijn voortgekomen en weer naar Hem zullen terugkeren. Zie Hemelsbrood nummer 4997 en 7666.

Beeldspraak in de Bijbel verklaard

In het zweet uws aanschijns zult gij brood eten, totdat gij tot de aarde wederkeert, omdat gij daaruit genomen zijt. Want gij zijt stof, en gij zult tot stof wederkeren. (Genesis 3:19).

Dit is een ander voorbeeld van beeldspraak, want de Bijbel is beeldtaal. De mens moet, om het leven van zijn toch al gebrekkige, zware lichaam in stand te houden, in het brandend zweet van zijn aangezicht, voor zijn voedsel zorgen. En tot op het laatste ogenblik van zijn aardse leven is hij in voortdurende onzekerheid, of er na de smartelijke dood van zijn lichaam nog een of ander leven is. En als dat al zo is, dan is dat voor hem niet zelden verschrikkelijker ingericht en minder begerenswaardig dan zelfs een eeuwige vernietiging. Bij al deze bitterheden van het leven wordt hij echter toch door een buitengewone liefde voor het leven bezield. Zodanig dat de dood hem, ondanks alle kwellingen, toch het allerergste lijkt!

Geestelijke overeenkomsten

En het zweet des aangezichts is niets anders dan het zorgenlitteken van de ziel, dat zij zichzelf door het genot van de Mozaïsche appel toegebracht heeft. Iets wat zij ook heel goed had kunnen vermijden.

Wel, dat zijn nu de doornen en distels, die de ziel zelf in haar ‘aarde’, dat is haar geestelijke grond, heeft laten opgroeien. Dat zijn de parasieten op de overigens gezonde takken der bomen.

De vloek van God is niets anders dan het aan de ziel geschonken verhelderende inzicht dat zij zichzelf bedorven heeft. Dat zij zich in werkelijkheid zelf, in weerwil van Gods orde, bedorven heeft. Daarom zal zij enkel door eigen schuld verder haar brood in het zweet van haar aangezicht zal moeten zoeken. Jakob Lorber in de Nieuwe Openbaring GJE, 2, 225:7-9.

De juiste spijs. Gods woord (Zijn Leer) is de juiste spijs (brood) en ons geloof en handelen volgens Zijn Woord is de juiste drank (wijn). Eten van het brood is het aannemen van het woord en drinken van de wijn is handelen naar Gods Geest. Het brood is de voedende leer; de wijn is de geest die de mens tot leven wekt en hem door en door verlicht met de oplaaiende vlam van het levensvuur.

Als Mijn brood, Mijn leer dus, door het verstand fijngekauwd, ofwel als volle waarheid begrepen en opgenomen is, moet die vervolgens ook door de liefde voor de waarheid in het hart worden opgenomen en door de vaste wil overgaan in de daad. Als dat gebeurt, dan wordt het woord omgezet in vlees en door de ernstige daadkrachtige wil in het bloed van de ziel, dat Mijn geest in haar is, zonder welke de ziel even dood zou zijn als een lichaam zonder bloed. En ‘vlees‘ slaat op de daden van naastenliefde die de mens volkomen belangeloos verricht, want de mens is een geestelijk wezen die alleen zijn liefde in zijn geest kan meenemen. Al het ‘stof’ blijft hier op de stoffelijke aarde achter. Jakob Lorber, GJE 8, 81:1.

Andere berichten